Του Θωμά ΤσαλαπάτηΤο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που παρουσιάζει συνυπεύθυνη την ΕΣΣΔ με τη ναζιστική Γερμανία για την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πέρασε -με πρωτοβουλία ευρωβουλευτών από τις χώρες του Βίζενγκραντ- με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά.
Το ψήφισμα δεν αποτελεί τίποτα καινούριο. Είναι μια εκ νέου αναψηλάφηση του ιδεολογήματος ταύτισης Ναζισμού και κομμουνισμού. Το έργο το έχουμε δει τόσες φορές που δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει να το αναλύσουμε ξανά από την αρχή. Η συγκυρία σίγουρα παρουσιάζει ενδιαφέρον. Γιατί το να κατεβάζεις ψηφίσματα που στην πραγματικότητα σχετικοποιούν το ναζισμό σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη οργώνεται από την ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της μοιάζει από ηλίθιο μέχρι ύποπτο.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η επιχειρηματολογία των εδώ θριαμβευτών νεοφιλελέδων, οι οποίοι μεθυσμένοι από την επιστροφή στην κανονικότητα του Πατρίδα-Θρησκεία- ελεύθερη οικονομία της κατά Μητσοτάκην Νέας Δημοκρατίας, ηθικολογούν στο όνομα μιας φαντασιακής ανθρωπότητας την οποία οι ίδιοι αυτόκλητα εκπροσωπούν. Βασικός λόγος (απ’ όσο κατάλαβα) για την έκρηξη ήταν πως μια σειρά από έλληνες ευρωβουλευτές ψήφισαν λευκό (μαζί και ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και η Μαρία Σπυράκη) ή καταψήφισαν την πρόταση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τιτάνας της σκέψης Απόστολος Δοξιάδης που στην ανάρτησή του κατάφερε να ενσωματώσει όλη την απουσία επιχειρηματολογίας, όλη τη νεοφιλελεύθερη υστερία ευρωπαϊκής καθαρότητας και τον αποκλεισμό κάθε μορφής διαλόγου, όπως μόνο ένας γνήσιος Έλλην νεοφιλελεδομακεδονομάχος θα μπορούσε να το κάνει (παραθέτω ολόκληρη την ανάρτηση γιατί καλό είναι η ντροπή να παραμένει καταγεγραμμένη) «Μπράβο στην Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου και τον Εμμανουήλ Φράγκο, τους μόνους (!) έλληνες ευρωβουλευτές που υπερψήφισαν την διπλή καταδίκη φασισμού και κομμουνισμού από τις δύο δυνάμεις (ναζιστική Γερμανία και σοβιετική Ρωσία) που με το σύμφωνό τους ξεκίνησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εισβάλλοντας στην παντέρμη Πολωνία.
Στους δειλούς απόντες, τους ασπόνδυλους του λευκού, και όσους καταψήφισαν το ψήφισμα αξίζει ακαίραια η ντροπή της στάσης τους. Αλλά ειδικά όσοι ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ οφείλουν να εξηγήσουν την ψήφο τους (οι άλλοι, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή είναι τουλάχιστον συνεπείς στην πίστη τους σε ολοκληρωτικά συστήματα)».
Η επίκληση του συμφώνου Μολότωφ- Ρίμπεντροπ σε τέτοιου είδους ρητορικές είναι πιο συχνή και από την επίκληση της Μαρφίν σε αντίστοιχες κουβέντες για την αστυνομική βία, την ακροδεξιά βία ή οποιαδήποτε βία ενσαρκώνουν οι οικείες δυνάμεις των εκάστοτε δημοσιολογούντων. Η ιστορική αναφορά έχει ενδιαφέρον. Ακριβώς γιατί παρουσιάζει την εργαλειοποίηση της ιστορίας με στόχο την προπαγάνδα (μια τακτική που φιλελεύθερη δεν την λες), με όρους που δεν έχουν σχέση ούτε με την ιστορία ούτε με την απόδοση ιστορικής δικαιοσύνης (η οποία πλανάται στα υπόγεια της ηθικολογίας τους).
Αποσπασμένο από το ιστορικό της πλαίσιο, αποσπασμένο από την κατάληξη των γεγονότων αλλά και το αιματηρό κόστος που πλήρωσε στα γεγονότα αυτά ο ρωσικός λαός, το σύμφωνο χρησιμοποιείται ως πανάκεια. Όχι ως επιχείρημα, αλλά ως σύνθημα που αντικαθιστά το επιχείρημα. Ως κατάληξη και συμπύκνωση μιας ψευδοϊστορικής υστερίας που κόβει και διαμελίζει την ιστορία προσπαθώντας να την χωρέσει με το ζόρι στην πολιτική ή ιδεολογική της ατζέντα.
Προσοχή. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να υπερασπιστούμε το σύμφωνο. Αλλά αφού η κουβέντα γίνεται με όρους συνθηματολογίας ας αναφέρουμε την αντίστοιχη Συμφωνία του Μονάχου η οποία υπογράφτηκε ένα χρόνο νωρίτερα από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Γαλλία και την Ιταλία η οποία έδινε μποναμά στη Ναζιστική Γερμανία όλα τα στρατηγικά σημεία της Τσεχοσλοβακίας (χωρίς τη συμφωνία της φυσικά) με σκοπό να αποτραπεί ο πόλεμος. Ας αναφέρουμε όλη τη στρατηγική του «κατευνασμού» του Neville Chamberlain και των διαδοχικών βρετανικών κυβερνήσεων που είχαν ως αποτέλεσμα τη γιγάντωση της γερμανικής ισχύος. Και τις τόσες ακόμα συμφωνίες που προηγήθηκαν της έκρηξης του πολέμου.
Και δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλάγκ ας βάλουμε και τα εγκλήματα των δυτικών δημοκρατιών. Τα θύματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, την εξαφάνιση του πληθυσμού της Δρέσδης, τα αμερικανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ιαπωνικού πληθυσμού στις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του πολέμου. Για να μην πάμε πίσω στην αποικιοκρατία ή μπροστά στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Η εργαλειοποίηση της ιστορίας, η επιλεκτική αναφορά των θυμάτων, οι εξισώσεις και τα άλματα με μόνο στόχο μια αμφίβολη επιχειρηματολογία ιδεολογικής καθαρότητας αποτελούν ύβρη. Η προχειρότητα με την οποία αυτές συντελούνται αποδεικνύουν πως η αφέλεια, η ευκολία και ο φανατισμός αποτελούν έναν διαρκή κίνδυνο.
tsalapatis.blogspot.com