«Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους από τους πρόσφατους σεισμούς στην Τουρκία. Πρέπει να βγούμε αυτές τις ημέρες στους δρόμους να διεκδικήσουμε το τέλος της σφαγής και την ειρήνη. Στο Λάτσιο και τη Λομβαρδία η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών δεν πήγε να ψηφίσει στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές. Κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε στο θάνατο της δημοκρατίας και της συλλογικής πολιτικής εκπροσώπησης και το θρίαμβο της αντιπολιτικής και των χρηματοοικονομικικών συμφερόντων μπροστά στην αποτυχία των αρχηγικών κομμάτων και την έλλειψη αξιοπιστίας των ομάδων της ριζοσπαστικής Αριστεράς», τόνισε στην «Εποχή» ο Τομάζο Μοντανάρι, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου των Ξένων της Σιένα, κριτικός τέχνης, συγγραφέας, δημοσιογράφος και καθολικός και αριστερός ακτιβιστής που βρέθηκε στο στόχαστρο της νέας ακροδεξιάς Ιταλίας γιατί εκφράζεται ελεύθερα. 

 

 

Την Τρίτη συμμετείχατε σε μια αντιφασιστική διαδήλωση στην Φλωρεντία, μετά τον ξυλοδαρμό ενός νέου από φασίστες, κάτι που θύμισε τη δεκαετία του ’70…

Φαίνεται ότι όταν έχουμε μια φασιστική κυβέρνηση θα πρέπει να περιμένουμε και φασιστικές επιθέσεις. Κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει. Υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία. Η μη αντίδραση της κυβέρνησης ή καλύτερα η κάλυψη της επίθεσης από την πρωθυπουργό και τον διευθυντή της καθημερινής εφημερίδας του κόμματος της Μελόνι, την Secolo d’Italia, που προσπάθησαν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα μιλώντας για καυγά και όχι για επίθεση είναι ακριβώς αυτό που συνέβαινε πριν από έναν αιώνα. Ο φόβος των κόκκινων και του κομμουνιστικού κινδύνου, δικαιολογούσε τους ξυλοδαρμούς των φασιστικών συμμοριών, την αντίδραση. Η εκστρατεία αλλοίωσης των γεγονότων κορυφώθηκε τότε με τη δολοφονία του σοσιαλιστή βουλευτή Τζιάκομο Ματεότι, που την υπερασπίστηκε στην πράξη ο Μουσολίνι από το βήμα της βουλής. Σήμερα δεν φθάσαμε ακόμη σε αυτό το σημείο, αλλά ποιος μας λέει ότι μια από τις κλωτσιές που δέχθηκε ο νέος στην Φλωρεντία δεν θα μπορούσε να μας είχε οδηγήσει να θρηνούμε ένα θύμα;

 

Ο Μουσολίνι πάντως έπεσε γιατί υποσχέθηκε μια πολεμική νίκη, αλλά έχασε τον πόλεμο. Η Μελόνι από το Κίεβο δήλωσε ότι η Ιταλία με την Ουκρανία θα κερδίσουν τον πόλεμο.

Υπάρχει και εδώ μια μονομερής ανάγνωση της ιστορίας, στο πρότυπο των ολοκληρωτικών συστημάτων, που προσπαθούν πρώτα να αλλάξουν το παρελθόν πριν αλλάξουν το παρόν και να χειραγωγήσουν την ιστορία. Η Μελόνι αναφέρθηκε στο Κίεβο στην ιταλική ενοποίηση - παλιγγενεσία, τον Risorgimento,  με την ιδέα ότι ο αγώνας της Ουκρανίας είναι ο αγώνας της ενοποίησης του έθνους, όπως με το ιταλικό Risorgimento. Το να χρησιμοποιείς εκτός ορίου το παρελθόν για να δικαιολογήσεις το παρόν αποτελεί τυπικό των ολοκληρωτικών συστημάτων.  Ο αγώνας για την ανεξαρτησία από τις αυτοκρατορίες και η Αντίσταση δεν έχουν καμία σχέση με την Ουκρανία. Η Μελόνι έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να αναφερθεί στην Αντίσταση. Κυρίως γιατί όλοι ξέρουμε από τις επιθέσεις στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ότι την εποχή των πυρηνικών όπλων ο πόλεμος είναι αδύνατος στην πράξη. Στην Ιταλία το είπε πρώτος ένας καθολικός κληρικός, ο ντον Λορέντζο Μιλάνι, που δεν ήταν κομμουνιστής, αλλά το είπαν και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Μπέρτραντ Ράσελ. Μια πυρηνική δύναμη δεν μπορεί να ηττηθεί, εκτός εάν χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα. Να κερδίσει τη Ρωσία σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσεις πυρηνικά όπλα, που καταλαβαίνει ο καθένας μας ότι δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι.

 

Κάποιοι όμως έχουν χάσει ήδη τον πόλεμο…

Είναι η εκατόμβη των νεκρών, όπως σε όλους τους πολέμους. Είναι το μόνο πραγματικό και συγκεκριμένο γεγονός. Κατηγορούν τους φιλειρηνιστές για έλλειψη ρεαλισμού, αλλά εμείς είμαστε ρεαλιστές καταγγέλλοντας τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς που προκάλεσε ήδη ο πόλεμος και στις δύο πλευρές. Δεν ξέρουμε πόσους, γιατί κανείς δεν λέει, αλλά δεν μπορεί να είναι λιγότεροι από διακόσιες χιλιάδες μετά από αυτές τις καταστροφές και μάχες. Είναι τριακόσιες, τετρακόσιες χιλιάδες; Σίγουρα είναι περισσότεροι από τους νεκρούς από τους σεισμούς στην Τουρκία. Για να καταλαβαινόμαστε τι σημαίνει πόλεμος. 

Η Ευρώπη παίζει στη μεγάλη σκακιέρα της διαμάχης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Πάνω στην σκακιέρα βρίσκονται τα σώματα των Ουκρανών, οι ΗΠΑ και η Κίνα και λιγότερο η Ρωσία. Χρειάζεται μεγάλος κυνισμός για να προσδιορίζεις με έννοιες όπως η ελευθερία την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, που θέλουν να μονοπωλούν οι ΗΠΑ. Η Κίνα επιζητεί έναν διπολικό κόσμο και η Ευρώπη θα έπρεπε να εργάζεται για έναν πολυπολικό κόσμο.

Μέσα στη γενική ρητορική η Ευρώπη δεν υπάρχει πια, υπάρχει η Δύση.  Σε αυτή την έννοια της Δύσης υπάρχει η ενοποίηση των συμφερόντων ενός μπλόκου που ταυτίζει συλλογικά τις ΗΠΑ με την Ευρώπη. Κάτι για το οποίο είμαι εντελώς αντίθετος, γιατί τα συμφέροντα της Ευρώπη δεν είναι ίδια με αυτά των ΗΠΑ. Τι πάει να πει Δύση και δυτικό μπλοκ; Οι αξίες των συνταγμάτων ή των κυβερνήσεων; Οι αξίες των λαών ή των επιχειρηματιών και των επενδυτικών τραπεζών; Όλες αυτές είναι δυτικές αξίες. Στην Ιταλία έχουμε μια φασιστική κυβέρνηση και ένα αντιφασιστικό σύνταγμα.

Πρέπει να αγωνιστούμε για έναν ευρωπαϊκό ορίζοντα. Γιατί επιστρέφει το φάντασμα του εθνικού κράτους, του εθνικισμού, το πατριωτισμού, που θα πρέπει να θυσιάζουμε σαν αυτοσκοπό τις ζωές των ανθρώπων. Ακριβώς το αντίθετο με το όνειρο του Αλτίερο Σπινέλι και το Μανιφέστο του Βεντοτένε για μια ειρηνική και ενωμένη Ευρώπη, την Ευρώπη από την ένωση των δημοκρατικών λαών της.

 

Οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές στην Ιταλία ανέδειξαν κάποια αυταρχικά εάν όχι ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, μιας και αναφέρεστε στον ολοκληρωτισμό.

Το λέω εδώ και χρόνια και έφτασα να γράψω και ένα βιβλίο για αυτό. Το πραγματικό πρόβλημα της Ιταλίας είναι η αποχή. Η εγκατάλειψη της δημοκρατίας, ο θάνατος της δημοκρατίας. Η ακροδεξιά κερδίζει γιατί οι άλλοι εγκαταλείπουν το πεδίο. Οι απόλυτες ψήφοι της ακροδεξιάς στο τέλος σταματούν να αυξάνονται και μειώνονται. Το πρόβλημα είναι ότι ψηφίζουν μόνο αυτοί. Δεν ψηφίζει κανείς άλλος και κυρίως αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για την υιοθέτηση πολιτικών της Αριστεράς, οι ευάλωτοι, οι τελευταίοι. Κάποτε ο Ίντρο Μοντανέλι είπε ότι στην Ιταλία πρέπει να ψηφίζεις κλείνοντας τη μύτη σου, δίνοντας το μήνυμα ότι πρέπει να ψηφίζουμε πάντα. Μόνο που μπορεί να ψηφίζει κανείς χρησιμοποιώντας τα χέρια του για να κλείσει τη μύτη του όταν έχει τις τσέπες γεμάτες. Μόνο η μεγάλη αστική τάξη έχει την πολυτέλεια να ψηφίζει κλείνοντας τη μύτη της, που ήταν πάντα ένας καλός σύμμαχος της ακροδεξιάς. Η υψηλή αστική τάξη, ο ιταλικός βιομηχανικός και χρηματοοικονομικός καπιταλισμός ήταν πάντα στο πλευρό του φασισμού.

Το πρόβλημα είναι η Κεντροδεξιά και ο δημοκρατικός κόσμος, έχουν μια τεράστια ευθύνη. Η κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι, που ήθελε ο πρόεδρος της δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, αποτέλεσε τον θρίαμβο και την αποθέωση της αντιπολιτικής. Θεωρητικοποίησαν ότι δεν χρειάζεται να ψηφίζουμε τις κυβερνήσεις μας, ότι η κοινωνική σύγκρουση δεν είναι καλό πράγμα, ότι προέχει το εθνικό συμφέρον και ότι όλα πάνε καλά όταν η δημοκρατία βρίσκεται κάτω από την Επιτροπεία κάποιου, μόνο που αυτός ακόμη χειρότερα ήταν και ο εκπρόσωπος του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Εάν αυτό είναι το αφήγημά τους πρέπει να εξηγήσουμε γιατί ο κάθε πολίτης θα πρέπει να πηγαίνει να ψηφίσει. Από τη στιγμή που σου λένε ότι η δημοκρατία είναι ένα άσχημο πράγμα, ότι η κοινωνική αντιπαράθεση είναι ένα βρώμικο πράγμα, εσύ δεν πας να ψηφίσεις, γιατί δεν πιστεύεις πια στη δημοκρατία και τη συμμετοχή. Γιατί έμαθες το  μάθημά σου, ότι δεν αλλάζει τίποτα. Στην Ελλάδα ξέρετε πολύ καλά ποιος είναι ο Ντράγκι, γιατί αποτέλεσε τμήμα της καθημερινότητά σας. Είναι η αφήγηση που ισχυρίζεται ότι η οικονομία κυβερνά και εξουσιάζει την πολιτική. Εάν η οικονομία κυβερνά την πολιτική γιατί να πας να ψηφίσεις;

 

Μετά τον Ντράγκι ήρθε η Μελόνι, που επιτίθεται απευθείας στους δημοκρατικούς θεσμούς…

Η Μελόνι ακολουθεί την ίδια οικονομική πολιτική με τον Ντράγκι, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Η Μελόνι αποτελεί τη συνέπεια, το επακόλουθο της κυβέρνησης Ντράγκι. Ο Ντράγκι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη δημοκρατία ή τον αντιφασισμό, ή ακόμη και ο πρόεδρος της δημοκρατίας Ματαρέλα. Από τη στιγμή που έφτιαξαν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το μόνο κόμμα που έμεινε απέξω να είναι οι Αδελφοί της Ιταλίας της Μελόνι ήταν εμφανές ότι θα κέρδιζε τις επόμενες εκλογές. Ο κόσμος ή θα απείχε ή θα επέλεγε την μόνη δυνατή εξέγερση, να ψηφίσει τη Μελόνι.

 

Γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα, το Κίνημα Πέντε Αστέρων (Κ5Α) και τα κομμάτια της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν κατάφεραν ή δεν καταφέρνουν να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος;

Το Δημοκρατικό Κόμμα δεν έχει κανένα σχέδιο. Εδώ και μήνες μιλάει για την εκλογή ενός νέου γραμματέα και δεν αναφέρεται καθόλου στην πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Ενρίκο Λέτα παρουσιάστηκε στις εκλογές υποστηρίζοντας ότι ήταν ο σωματοφύλακας του Ντράγκι και της πολιτικής του. «Είμαστε οι σωματοφύλακες του Ντράγκι», «το Δημοκρατικό Κόμμα είναι ο Ντράγκι», έλεγε ο Λέτα. Το Δημοκρατικό Κόμμα διέγραψε προ πολλού τον αντιφασισμό, ψηφίζοντας τον νόμο για την Ημέρα Μνήμης. To Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι αντιφασιστικό εδώ και πολύ καιρό, χωρίς ασφαλώς να είναι φασιστικό. Στο οικονομικό πεδίο λέει τα ίδια πράγματα με τη Μελόνι.

Το Κ5Α, που αντιστάθηκε στον πόλεμο και θεσμοθέτησε το Κοινωνικό Εισόδημα, δεν είχε ποτέ ισχυρή τοπική παρουσία και ως εκ τούτου παίρνει χαμηλά ποσοστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τους τελευταίους μήνες δεν υπάρχουν ούτε ως πολιτιστική αντιπολίτευση. Έχοντας θεωρητικοποιήσει ότι δεν υπάρχει Δεξιά και Αριστερά δεν είναι εξοπλισμένοι πολιτιστικά για να αντιμετωπίσουν τον φασισμό. Λένε ότι αφορά το παρελθόν. Όταν βλέπουν ότι αφορά το παρόν πως θα εξηγήσουν σε ένα παιδί που οι φασίστες το πήραν στις κλωτσιές ότι οι φασίστες δεν υπάρχουν; Οι φασίστες υπάρχουν σήμερα, αλλά το Κ5Α δεν είναι πολιτικά έτοιμο να τους δει, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει πια η Δεξιά και η Αριστερά. Στην Ιταλία δεν υπάρχει πολιτική αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει τίποτα.  

 

Γιατί η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά;

Γιατί δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στις διάφορες ομάδες της. Τους ενδιαφέρει η πολιτική τους καριέρα και οι καρέκλες τους, τις δικές τους και των οικογενειών τους. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να έχει κάποια αξιοπιστία. Τους ψηφίζουν μόνο οι φίλοι τους που γίνονται διαρκώς και λιγότεροι.

Στις τελευταίες εκλογές ψήφισα το Κ5Α και εξήγησα δημοσίως το γιατί. Ήταν μια πράξη απελπισίας για να μην απέχω. Ήταν η τελευταία γραμμή άμυνας. Στις επόμενες εκλογές ποιος θα πάει να ψηφίσει; Το λέω στον ίδιο μου τον εαυτό. Μπορεί και εγώ να μην πάω να ψηφίσω. Μου φαίνεται τρομερό που το σκέφτομαι. Στις περιφερειακές εκλογές του Λάτσιο και της Λομβαρδίας ο περισσότερος κόσμος δεν ψήφισε.  Ψήφισε μόλις το 40%, με μια πτώση της συμμετοχής κατά 30%, στη Λομβαρδία ψήφισε το 41,7% από το 73,1% και στο Λάτσιο το 37,2% σε σχέση με το 66,6% του 2018.

Ο υποψήφιος περιφερειάρχης του Δημοκρατικού Κόμματος και ευρωβουλευτής Πιερφραντσέσκο Μαγιορίνο στη Λομβαρδία είχε στο ψηφοδέλτιό του τον εκπρόσωπο του ιδιωτικού νοσηλευτικού τομέα στην Λομβαρδία Φαμπρίτσιο Πρελιάσκο. Για ποια Κεντροαριστερά και Αριστερά μιλάμε; Στο Λάτσιο το Δημοκρατικό Κόμμα κατέβηκε στις εκλογές με τον Καλέντα και τον Ρέντσι. Τι άλλο να περιμένεις. Οι νεορεαλιστές θα έλεγαν: «Ιταλία έτος Μηδέν».

 

Το Κ5Α θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης για δημοκρατικές και προοδευτικές συμμαχίες;

Έχω πολλές αμφιβολίες. Η μόνη αντιπολίτευση αυτή τη στιγμή στην Ιταλία γίνεται από τα διάφορα κινήματα και όχι από τα κόμματα. Το Κ5Α θα μπορούσε τουλάχιστον να μην εμποδίσει αυτό το πράγμα, προσφέροντας κάποιο ανάχωμα, αλλά θα πρέπει να γίνουν ένα κόμμα με στοιχεία δημοκρατίας και εσωτερικής δυναμικής. Ακόμη είναι ένα προσωποπαγές κόμμα, το κόμμα του ατόμου – αρχηγού.

Ο Τζιουζέπε Κόντε είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος με μετριοπαθείς προοδευτικές ιδέες, αλλά δεν φθάνει. Ένα κόμμα δεν μπορεί να είναι η προβολή του αρχηγού του, ακόμη και όταν ο αρχηγός έχει καλές ιδέες ή τουλάχιστον όταν δεν έχει κακές ιδέες. Ή ο Κόντε θα καταστήσει το Κ5Α ένα κόμμα με εσωτερική δυναμική

Το πρόβλημα στην Ιταλία δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η εκπροσώπηση. Ποιος και τι εκπροσωπεί. Αυτό το κατέστρεψε το πλειοψηφικό σύστημα και η ενισχυμένη και σουπερ-ενισχυμένη αναλογική. Στους Δήμους και τις Περιφέρειες οι δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες έχουν στην πράξη προεδρικές αρμοδιότητες. Το Δημοκρατικό Κόμμα είναι ένα προεδρικό κόμμα, γιατί ψηφίζει το γραμματέα του με προκριματικές εκλογές. Στην ανάγκη και το αίτημα της Ιταλίας για εκπροσώπηση των πολιτών αποτελούν με λύσεις προεδρικού – πλειοψηφικού χαρακτήρα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, γιατί δεν υπάρχει μια δομή που να αντιπροσωπεύει, να εκπροσωπεί τους πολίτες και την κοινωνία. Ακόμη και το Κ5Α που στην αρχή είχε την ιδέα ενός συστήματος ενσωμάτωσης και κοινωνικής ένταξης των πολιτών κινδυνεύουν να μετατραπούν στο κόμμα του αρχηγού. Κάτι που δεν έχει νόημα.

 

Υπάρχει μια κοινωνική αντιπολίτευση;

Η Αριστερά στην Ιταλία είναι οι σύλλογοι και οι συλλογικότητες που βοηθούν τους μετανάστες, τους ευάλωτους. Στη Σιένα που διδάσκω έχουμε 59 Πακιστανούς που κοιμούνται στο δρόμο μες το κρύο και δεν υπάρχει κανένας δημόσιος θεσμός  να τους βοηθήσει. Τους βοηθάνε μόνοι οι οργανώσεις για μετανάστες και η καθολική Caritas, το θαύμα των κοσμικών και καθολικών οργανώσεων, το αριστερό Arci. Ως πρύτανης του Πανεπιστημίου Ξένων της Σιένα χρησιμοποίησα πόρους 50 χιλιάδων ευρώ για να έρχονται να σιτίζονται δωρεάν στο πανεπιστημιακό εστιατόριο οι πακιστανοί μετανάστες. Δεν υπάρχει ο Δήμος, η Περιφέρεια, το κράτος. Αυτή είναι η Αριστερά της καθημερινότητάς μας, αυτή που κατορθώνει να ελαφρύνει το βάρος των ανθρώπων από τις αδικίες.

 

Ένας Δήμος της Σιένα και της Περιφέρειας της Τοσκάνης, που αποτελούσαν για δεκαετίες την κόκκινη συνείδηση της Ιταλίας…

Ναι, ήταν της Αριστεράς, και αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Αυτή είναι η Αριστερά που έχουμε σήμερα στην Ιταλία, αυτή που κάνει λιγότερο άδικη τη βία που δέχονται οι άνθρωποι, οι τελευταίοι. Είναι όμως μια προσωπική διάσταση των ανθρώπων, σε επίπεδα αυτοοργάνωσης, δεν αποτελεί μια πολιτική απάντηση, είναι μια προ-πολιτική απάντηση, που δυστυχώς δεν μπορεί να μεταφραστεί σε ένα σχέδιο εκπροσώπησης στους θεσμούς.

 

Σε τι κατάσταση βρίσκεται το συνδικάτο;

Η CGIL αποτελεί τη μόνη πραγματικά εθνική και συλλογική δύναμη που υπάρχει. Στην χθεσινή αντιφασιστική διαδήλωση στην Φλωρεντία ήταν η CGIL, το συνδικάτο Εργατών Μετάλλου FIOM CGIL, το Arci. Αυτή τη στιγμή στην Ιταλία υπάρχουν μόνο δύο μεγάλες ενδιαφέρουσες συλλογικότητες με θέσεις της Αριστεράς, η CGIL και παραδόξως το τμήμα της Καθολικής Εκκλησίας που έχει ως σημείο αναφορά της τον Πάπα Φραγκίσκο. Είναι οι δύο μόνες συλλογικότητες, που παρά τα χίλια εσωτερικά προβλήματά και αντιφάσεις τους, δίνουν τις μάχες τους στο πεδίο, για την ειρήνη, τους μετανάστες, τους τελευταίους, την κοινωνική δικαιοσύνη.

 

Την Κυριακή θα ολοκληρωθούν οι φιλειρηνικές κινητοποιήσεις με αφορμή την επέτειο από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ελπίζω να είναι μεγάλες, δυναμικές, με τη συμμετοχή πολλών νέων. Στην Ιταλία τα μέσα ενημέρωσης είναι ξεκάθαρα εναντίον όποιου εκφράζει φιλειρηνικές απόψεις. Λες και ευθύνονται οι φιλειρηνικές για τον πόλεμο στην Ουκρανία, όταν ξέρουμε ότι δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Η βρώμικη συνείδηση αυτών που θέλησαν και στηρίζουν τον πόλεμο δεν μπορεί να ανεχθεί καμιά φιλειρηνική άποψη. Εμείς ξέρουμε ότι οι πόλεμοι είναι οι μεγάλες σφαγές για τους εμπόρους όπλων. Λες και το πρόβλημα δεν είναι ο πόλεμος, αλλά οι φιλειρηνιστές. Στις πλατείες και στους δρόμους θα βρεθούμε για μια ακόμη φορά ενωμένοι αριστεροί, ακτιβιστές, καθολικοί και μη, παλιοί κομμουνιστές και καθολικοί, η CGIL, το Arci, η Caritas, η Κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου, μαζί με πάρα πολλούς νέους ανθρώπους που πιστεύουν απλά στην ειρήνη και σε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς σφαγές, νικητές και ηττημένους.

Πρόσφατα άρθρα ( Ευρώπη )
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2025 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet